Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Marka 10,13-16
Przynosili Mu również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: ?Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego?. I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To wydarzenie umiejscawia się podczas jednego z postojów w drodze Jezusa w kierunku Jerozolimy. Istniał zwyczaj, by przedstawiać dzieci rabinom, aby pobłogosławili je, kładąc na nich swoje ręce. Dzieje się tak też z Jezusem, a uczniowie, widząc nadbiegające dzieci, oddalają je. Ale Jezus upomina ich, gdyż pragnie mieć najmniejszych obok siebie. I jak tu nie myśleć o milionach dzieci, które w naszym świecie są wykorzystywane i nie wiedzą, do kogo pójść? O wielu dzieciach imigrantów, oddzielonych od swoich rodziców przez niesprawiedliwe i okrutne prawa przeciwko obcym? Z tego powodu ten, kto będzie koło nich, by je ochronić, pomóc im wzrastać i bronić ich z pewnością otrzyma wielką zapłatę. Kiedy Jezus mówi: „Kto nie przyjmuje Królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego”, w ten sposób proponuje ogólną naukę w życiu każdego ucznia. Wiele razy w Ewangelii jest powtarzane to sformułowanie. Uczeń jest przede wszystkim synem, który wszystko otrzymuje od Ojca i we wszystkim zależy od niego. To temat pierwszego błogosławieństwa podczas Kazania na górze: „Błogosławieni ubodzy w Duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie”. Ubodzy w duchu są pokornymi, tymi, którzy ukazują się jako dzieci w obliczu Boga, aby od Niego zależeć, i będą zawsze uznawać się za kochane przez Ojca dzieci, które: „otrzymają Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: Abba, Ojcze!” (Rz 8, 15).
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
